Sejdi N. Gashi u lind më 12 shkurt 1947 në Peran të Besianës-Kosovë. Familja e tij vjen nga fshati Buzëllap ( Doberdol) i Besianës të cilët ishin shpërngulur në Turqi në vitin 1925. Pas dy vitesh qendrimi ne Turqi, kthehen dhe vendosen në Prishtinë ku jetojnë edhe tani.
Shkollën fillore,Shkollën Normale dhe Shkollën e Lartë i mbaron në Prishtinë, kurse Institutin e Getes për gjuhë gjermane në Frakfurt të Gjermanisë.
Ka punuar në arsimimin dhe edukimin e shumë gjeneratave në Keçekollë dhe Prapashticë të Gallapit dhe në Magurë të Lipjanit. Gjatë kësaj kohe u dallua në punën edukativo arsimore me nxënës, në aktivitetet e lira jashtëmësimore, ka dhën kontibut të vleshëm në aktivitete atdhetare, shoqërore, kulturore dhe sportve.
I emruar nga organet arsimore të Kosovës, nga viti 1989 punon si mesues në Shkollën Shqipe të Mësimit Plotësues në qytetet Gelsenkirchen, Münster, Bocholt, Dorsten, Herten, Varendorf e Recklinghausen të Landit Vestfalia Veriore të Gjermanisë.
Edhe në Gjermani, Sejdi Gashi vazhdoi punën me përkushtim të madh në arsimimin dhe ediukimin e nxënësve mërgimtarë. Është një nga themeluesit të Këshillit të Arsimtarëve Shqiptarë "Naim Frashëri" në Gjermani. Ky institicion profesional i mësuesve shqiptarë në Gjermani që nga viti 1990 organizon mësimin plotësues në gjuhën shqipe dhe është i pranuar nga organet arsimore gjermane. Sejdi Gashi është bashkautor i teksteve shkollore për mësimin plotësues :
- Monografi:Qendresa, 1995
- Abetare për fillestar në mërgim, 1996
- Plotësori i Abetarës, 2000
- Leximi im 3/4, 2000
- Fletore pune për leximi im 3/4, 2000
- Monografi :Shkolla shqipe në Gjermani, 2000
- Monografi:Komuniteti Shqiptar ne Gelsenkirchen - Gjermani,2012
- Monografi: Ndergjeja kulturore - Düsseldoff , Prishtine, 2015
- Shkolla Normale e Prishtines. Brezi i vitit 1967, Prishtine, 2017
Është bashkëpuntorë i gazetave "Rilindja", "Bujku", " Bota sot" dhe "Zëri i ditës" ku shkruan për problemet e mërgatës dhe veprimtarinë e shkollës shqipe në Gjermani. Bashkëpunon aktivisht edhe me revistën për fëmijë në diasporë "Doruntina". Që nga emigrimi në Gjermani në vitin 1989 është aktiv në organizimin e jetës shoqërore, kulturore dhe sportive të mërgimtarëve në qytetin ku jeton edhe më gjërë.
Më rastin e pensionimit, per punen e tij më përkushtim në arsim dhe aktivitete atdhetar, kulturore e sportive; iu dha Mirenjohje nga MASHT e Republikës së Kosovës.
Tani si pensionist jeton në Prishtinë.
Agim GASHI - Drenica
MALL
S’e di pse sonte
N’shpirt kam kaq mall
Perjashtë i ftoht akull
Brenda digjëm zjarr.
Para Kullës t’Ajfelit
Kujtimet me marrin për dore
Me kthejnë ne atdhe
Ne tokën arbërore.
Me qojne në vendlindje
Me kthejnë ne femijëri
Ne kohën e skamjës
- Por , plot dashuri.
Me shetisin maleve
Majeve te shpatit,
Sikur dikur zbathur
Rrugëve te fshatit .
Me shetisin dhiareve
Krojeve me uji bilur
Fushave t’vendlindjes
Tek vrapoja dikur.
Ah,te kish mundësi
Sonte , Kullën e Ajfelit
Do e kisha ndërruar
Me një lis t‘zabelit?!!!
MIKES
Nuk e di se si me vjen
para sysh shpesh moj Mike,
ti me kronin nën lajthi
- ne një kohë idilike.
Më dëshirë e merrja rrugën
për tek kroi nën lajthi,
zemra ime se si rrihte
sytë e mit tek t'shihnin ty
Netët e gjata te pagjumë
mendjën e kisha gjithmon n'krua,
si nuk gjeta një herë forcë
te të them sa shumë të dua.
Njëqind herë te mallkoj ty
njëmijë herë mallkoj vetën,
Për çdo ditë ishim n'krua
si s'e shuam një herë etjen...!
_______________________________
Ajet SHALA
PËR TY MIKJA IME
Një trëndafile në kopësht sot e mbolla,
Që të heq mallin për ty në largësinë fizike
O e shenjtë me emrin tënd e emërova
Si të isha në gjyqin e zotit më fjalët sublime.
Pranë lules do nxjerr emrin nga zemra si shpend.
Në gonxhet e agimit le të ulet e të më rrëfejë.
Pika loti kur më sjell pas nata me mërzi
Të ti do t’i lëshoj për ta ujitur lotë nga sytë e mi.
Thatë kur të jem, e etja në buzë të më vijë
Në gjethet e tua do ta pijë një pikë kristalore vese.
Dielli rrezeartë vapë kur të më hedhë ballit tim ,
Do ulem nën hijen tënde të më qetsohet pulsi mes zemre.
LUTJE
Më dërgo një varg me puthje
Si gjerdan me xixëllonja
Që të heq peshën nga supe
Se nga ti dua aroma.
Më sill zjarr ku ti po digjesh
Duart zgjat e të deh era!
Bëmë të bëhem pëllumb shtigjesh
A një varg me luleshqerra.
________________________________
Baki YMERI
E MBESHTJELLE NE FJALET E MIA
Nuk e di ciles grua
Ia vodhen krejt mendimet
Një ditë, kur kaploi muzgu
Dhe përnjeherë, mes nesh,
U shuan mrekullitë.
Nisi dëbora e parë
Dhe ranë aq shumë flokë,
Aq sa mund të bien -
Kur të kaplon një valë vetmie.
Të lusja, atëhere, ças për ças:
Eja dhe thuamë se çka mbeti pas
E mbështjellë në dashurinë tingëllore
Apo në dritën e fundit të një ore!
Tani, mbështillu në fjalët e mia
Porsi në mëndafshet
Që lindja i sjell prore,
Të përqafoj,
Thuajse përmbi to:
Mrekullitë bëhen hyjnore.
PA FJALË
Porsi Ovidi kam ardhur
Në luginën tënde të ëmbël,
Të ta ndjej ritmin e brendshëm
Duke notuar përmbi shtatin tënd
Të hijshëm, si një fushë dredhzash.
Porsi Ovidi kam ardhur
Në brigjet e këtyre ujërave,
I magjepsur
Nga rrëshqitja e një sirene
Që më kapiti
Që në shikim të parë.
Porsi Ovidi kam ardhur
Në qytetin e kapitjeve të ëmbla
Dhe dëgjoj
Mbi zanoret e fjalëve të mia
Shkrepëtimë lutjesh:
Eja edhe njëherë
T'i shijosh dredhzat
Porsi në mesverë!
__________________________________
Mevlyde Mezini Saraçi
TË NDJEJ
Ti erdhe në mëngjesin tim
Unë shikoj veten në pasqyrë
Duart dridhen gota derdhet
Kudo të kërkoj shpirti im
Ngjitem shkallëve ngadalë
Hapa të lehtë më shoqërojnë
Të ndjej e nuk të shikoj
Një hije prapa më ndjekë
Eja qoftë edhe si hije
Më ndjek me hapa ngadalë
Të ndjej aromën tënde
Dua të përqafoj me mall
YLBER PRITJESH
Nëse malli e dashuria më degdisë
Hidhërimin mos ma falë kurrë
Jeta merr krahët e pritjes në ëndrra
Kam vdekur në pikë të ditës së hënë
E jam ringjallur sërish natën me hënë
Shpresat më jam kthyer në ëndrra
Në ylber pas shiut pranveror
Në lum kur vapa shkrumbon natyrën
Në strehë pritjesh dëshirave të humbura
As plumbi nuk më vret dot
Nga fjala e rëndë plagët kullojnë
Ti pritjen time mos ma lëndo
__________________________________
Ymer NURKA
GJYSMA
Adami, një gjysmë njeriu,
I pari, mbi Botën e vjetër,
Nga që s’ishte i plotë vetiu,
Nga vetja e shkul gjysmën tjetër.
Adami dhe Eva, dy gjysma,
Të parët, që lindën, veç gjysma,
E gjysmat, që lindën nga gjysmat,
Veç gjysma lindin, si gjysmat.
Kështu, qysh atëherë dhe sot,
Në horizontet e jetës pa skaj,
Gjysma, ndjek gjysmën më kot,
Në kërkimin e gjysmës së saj.
Miliarda gjysma janë bërë,
Prej gjysmës së Adamit në Tokë.
E prapë, po t’i mbledhësh të tërë,
Një njeri, nuk e bëjnë të plotë.
MERAK TRENDAFILI
Vithet topolake, shtatin si biskonjë,
Herë më hiqesh çupë, herë më mbahesh zonjë,
Herë më puth me buzë, herë më çjerr me thonj,
Si më bën të vdekur, lutesh që të rronj.
Porsi brumë i ardhur, të kërcejnë gjinjtë,
Vij si zog i mardhur, më kthen të florinjtë,
S'di ku t’i çoj sytë, ku t’i hedh të zinjtë?!
Luajmë kuka-fshehti, porsi çiliminjtë.
Syt’ e tu të kthjellur, porsi dy burime,
Buza ime e etur, ah, moj buza ime!
Si prushi të dogji, ah, një buzërubine!
Nën një rreze ylli, një mijë përqafime.
Unë fryja si flladi, ti si erë e vrulltë,
Rrithte pik'e mjaltit, mbi ëndrrën e tultë,
Porsi qelibari, shkëlqejnë ato pulpë,
Merak trëndafili, tretur mbi një lulkë.
Floku valë-valë, derdhej përmbi supe,
Unë, me huqe djali, ti, me naze çupe,
Ti, më the një fjalë, unë, të thashë një lutje,
“Pa më shuar mallin, s'do të ikësh tutje!”
_________________________________
Gonxhe Letmi Begisholli
BUKURITË E ASAJ ANE
Bukuritë e asaj ane
më shfaqen kudo
me ato jetoj çdo ditë
në tisin e syve
ruaj freskinë
Për atë lum
për atë liqe
shpesh lotët më rrjedhin rrëke
për fusha e për male
mbolla kujtime prore
në atë tokë arbërore
ku mbjella fëmijërinë
lojën e rinisë
Unë bijë e asaj ane
tash mërgimtare më thonë...
IKJE PAKUFI
Ika unë,ike edhe ti
ata ende dëshirojnë të ikin
rradha prek në rrënjë
Mollën e kuqe...
Trolli rrënqethet
pa njohje motesh
pa barometër...
hapat ku të ndalen
në "ëndrrën e bardhë"!
Shtegtim mes vijave të kuqe
me valën e lumit prej "fatit"
drithërimë këmbësh
mbi dhembjen(që rëndon)
vuajtja mbi samar
shpirti peshon
sytë s'kanë më as lot
Atdheu përpëlitet
me "gripin e ri "
drejt europës...!?
Fëmijët i humbën lodrat
Abetaren lënë në klasë
shkronjat shkruajnë nëpër duar
Kosovë e dashur të duam!
Shpirtërat prehen me lot
buzëqeshje e dhembshme
si prarimi i Diellit
apo zbehja e yjeve në ikje
ikje pakufi....
Fati i popullit tim
gjithmonë mbetet jetim
ikje në pakthim....!
__________________________________
Mentor THAQI
AI VET!
(Dëshmorit të Kombit - Tahir Sinani)
Përtej Çafë Prushit,
tej-përtej Korabit,
në Konçull
a në Kallavaja t´Junikut,
i Madh në Hapa,
fjala zjarr,
shkreptëtimë plumbi,
AI vet, i Madhi
e hija pas tij
Tahir Sinan Shqipnia!
Po cili s´ía dëgjoi fjalën
e kush s´i dha bekimin,
Malsorit Kreshnik?!
Ah, Shqipnia ime
në ballë prej veri,
si flakë vetëtime,
nxjerrë dy fjalë nderi:
- E rrita për Tokën,
për Tokën e të parëve,
po, ai më nderoi Votrën,
Ai vet, Legjenda Shqiptare!
LABES SIME!
Këmbëzbathur, bregut t´detit,
Shtatëhedhura lozonjare,
dridhet Joni prej sikletit,
don t´përgëdhelë me valë tinzare!
Jo, nuk ka faj Joni shkretë,
vapë e verës, përcëllon,
kur t´sheh gjoksin, ah medet,
nga meraku, ujin e vlon!
Këmbëgjatë moj, si sorkadhe,
lëkurëhollë si mazë e qepës,
ah medet, bela e madhe,
si ti gjejë unë derman vetes?!
Buza jote si qershitë,
kur më piqen në Gjirokastër,
dhëmbtë e bardhë, natën bëjnë dritë,
si ingji, bilur të pastër!
Në Sarandë, në Orikum,
t´kam zënë pritë, vendit nuk luaj,
si Hyjneshë moj në Butrothum,
qesh një herë, sa t´duash t´paguaj!
N´Kala t´Borshit o në Fterrë,
t´lë takim, aty më ke,
o më vrit moj, o më merr,
n´gjirin tënd një natë të fle!
Shkrumb u dogja prej sevdasë,
Labja ime, shpirtë o xhan,
jo as Flladi i Llogarasë,
s´më flladitë, ti m´bën derman!
Jo qebesa, as Syri i Kaltër,
Syrit tënd s´i del përballë,
t´puthë një herë moj, marrsha malet,
seç më shkoi koka vërdallë!!!
__________________________
Musa JUPOLLI
PRISHTINA IME
Prishtina na lindi në emër të gjeografisë
n'literaturën e ndaluar shekuj me radhë
aktorë e komedianë në skenë fshehurazi
poeti unë n'aromë jete me shpresë thash
Ulissysse në rikthim është
Prishtina ime,
Veç me lot do të krijohej një lum , lumi ynë
Lumin na e shkelën, shkelën mbi lotët tanë
Pranvera më nuk vjen, edhe zogjtë qajnë
për muzikën tënde lum-loti i kryeqytetit tim
Prishtina ime,
Aty në kopshtin tënd një vashë e bukur
Zonjë qytetare, elegante, pamje Hyjnore
në shpirt mban ëndrrën tënde të bukur
në qiellin e kaltër shpresa e humbur
Prishtina ime,
Lum-loti im kush ta zëri frymën
Pema ka mbet në vetmi e vetme është
dhe ka frikë se të gjitha shoqet ja kanë pre
Poema ime, lumi e pema qajnë me lotët e mi !
SYTË E SAJ
Sy të zezë, të mrekullueshëm
mollëzat e qitura plot shpresënjë filozofi madhore
bukuria e stilit, bukuria e gjuhës
e këndshme deri në dehje
rrudhat e rilindjes
nga dielli i marrshëm
një veshje e thjeshtë pranverash të vonuara
pa dashur ta zbulosh bukurinë e pafundme
si një fidanishte menafere
_____________________________________
Imri TRENA
PËR TY JAM KOSTANDINI
Për ty jam Kostandini,
i ngritur prej balte,
i rënduar nga betimi
i fjalës së dhënë!
Kostandin dhe Besnik.
dy emra burrërie,
me fjalën e shenjtë Besë,
lidhur me një fije fisnikërie!
DËGJOMË
Nëse mendon se gënjej
thuama,
Nëse mendon se qaj,
hesht
Nëse sé di sa të dashuroj
pyetmë
Nëse të dhimbsem se jam vetëm
Eja!
________________________________
Izri REXHA
KUR LIND DIELLI
Në mëngjes rrezja sikur fliste,
Cilën dëshirë do ta nxitë sot?
Një herë isha i dehur në mes të dyshimeve,
Me unin tim në jetë në sfilitje…
A do të shkoj këtë të diel në shëtitje
Apo letë shkëlqejë një ide tjetër si kristal ,
Ah, ç’më ikte mendja te vendi im,
Me fjalë magjie më ngucte një përjetim.
Mundohesha ta ndal të harlisurin dyshim,
Të mos e zgjoj të vjetrin ngacmim,
Pa vetëdije dëgjoja zërin që thërriste,
Nën lëkurën time të shqetësuar më nxiste...
Cilën ndjenjë do ta mjaltos sot,
Që kuptimi im larg të freskohet,
Nga tregu i parë i ideve të ndahem,
Apo e humba fatin, që në mëngjes sikur më zgjoi...
Rruga, ishte e largët, nuk mundja të ndalem...
Ishte një çast që më merrte të çmallem,
Dhe përsëri sytë sikur nga gjumi hapa,
Gjethet nga pemët fluturonin hapa-hapa...
MËSUESIT TIM, GËZUAR 7 MARSIN !
në çdo dritare varej një shkronjë,
në çdo fjalë një fotografi,
në çdo fjali një poezi,
paragrafi ishte një tregim,
nga ç‘do tekstë një histori,
në çdo fletë vinte një jetë..
kujtoj mësuesin tim…
sot që jeton në të vjetrën shtëpi....
unë bëj për të një urim,
fjala mbeti te unë me vlerë…
___________________________
Besnik GASHI
UNË QE BABËN E KAM DËSHMOR
Atë ditë baba,
Kur more pushkën,
Me the: mos u merzit bir,
Se do e fitojmë luftën!
Edhe nese unë, me the;
Nese do vdes për liri,
Mos u merzit, bir,
Se i lir do jetosh ti!
Me the: më kurr,
Nuk do kem nevojë gurbetin,
Por, çka po ngjet tash,
Me keta qe na udhëheqin?!
Mua ndoshta nuk do me kesh,
Por, shteti jonë do funksionoj,
Asnjë t´varfer s´do ket,
E gjithë çka do lulezojë!
Po jo, babi im jo,
Ti ike námshim,
E mua nuk mu pre rruga,
Prapë mergimtar, n´mergim!
Ata që dje ishin më ty,
Po fati mbetën gjall,
Ato që i thanë n´betim,
Sot thonë: ishin vetëm fjalë!
Kur kujtoj fjalët e pleqve,
Sa nuk me del flaka,
Kur thonin:
Atë që s'e vret lufta,
E vret Paqa!
Copa po dojn me u ba sot,
Shokët e tu për karrigë,
E neve s´na mbetët tjetër, baba,
Vetë nga ky vend me ik!
Ulur në gjunjë,
Para varrit tand, babai im,
Më fal qe më duhet prapë te ik,
Rehati t´kerkojë n´mergim!
Me zemër te thyer,
Marr plaçkat n´dorë,
Unë biri yt Kosovë,
Unë, që babën e kam deshmor!
Mevlyde Mezini Saraçi, u lind më 15.12.1954, në Mitrovicë, në një familje qytetare me kushte mesatare ekonomike.
Shkollën fillore dhe të mesme e kreu në vendlindje, ndërkaq studimet për gjuhë dhe letërsi shqipe në Universitetin e Prishtinës.
Studimet master, Menaxhimi i Emergjencave i kreu ne Kolegjin Universitar “Biznesi” në Prishtinë.
Në aktivitetin politik e humanitar është inkuadruar në vitin 1989.
Në muajin mars të vitit 1998, është zgjedhur kryetare e Këshillit Komunal për Ndihma Emergjente në Gjakovë, për të strehuar të dëbuarit nga zonat e luftës dhe për furnizimin e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.
Në vitin 1998-2000 ka qenë deputete e Kuvendit të Kosovës.
Për shkak të aktivitetit të saj politik e humanitar është burgosur nga policia serbe, në Gjakovë më 1 qershor 1998 dhe ka vuajtur dënimin në burgun hetues të Lipjanit deri më 4 dhjetor 1998.
Është gruaja që i ka dërguar arkivolet në Drenicë, për Komandantin legjendar Adem Jashari, familjarët Jashari dhe të gjithë të rënët në Betejën e Prekazit.
Para se të burgosej ka punuar si mësimdhënëse e gjuhës dhe letërsisë shqipe në shkollën fillore “At Gjergj Fishta” në Bishtazhin.
Në vitin 2000-2001, ka punuar si zëvendës drejtoreshë në Drejtorinë për teknologji informative në Qeverinë Komunale në Gjakovë.
Prej vitit 2001 - 2003 dhe 2006 - 2007, ka qenë Drejtoreshë e Drejtorisë së Kulturës, Rinisë dhe Sporteve në Gjakovë.
Në vitin 2001- 2004 ka qenë Deputete e Kuvendit të Kosovës.
Është shkrimtare dhe autore e librave:
1. “Sytë e Pranverës”- poezi, 2000
2. “Ndoshta më s’ka kuptim” , poezi për fëmijë, 2002
3 “Kur jeta duhej jetuar” 2003, roman
4.“Çelësi është diku larg”, 2004, poezi
5.“When life has to be lived” 2012, roman në gjuhën angleze
6.“Në rrugëtim me Yllka Domi”, bashkë autore, 2013
7.“Ditëlindja e nënës”, dramë për fëmijë, 2013
8. “Jeta është e pamatur” Përkushtime, 2015
9. “Ledhatim pritjesh”, Poezi, 2015
10.“Për ty”, Poezi, 2015
11.“Murana” roman, 2015
12.“Lot i zemrës “Poezi, 2016
13. “Panoramë e poetëve”,2016
14.“I flas heshtjes”, Poezi, 2016
15. “Ç‘faj ka vargu”, Poezi, 2017
16. “Dhembje që vret” Antologji, 2017
17. “Simfoni jete”, Poezi, 2017
18. “Nga këndi shkrimor”, 2018
19. “Oazat e shpirtit”, Poezi, 2018
20. “Përthekim kohësh” Poezi, 2018
Është anëtare e Lidhjes së shkrimtarëve të Kosovës, 2002
2004, Është Ambasadore e Paqes Universale në Botë
2007, Qytetare nderi e Lushnjës
Është shpallur “Gruaja shqiptare e vitit”, 2012, Vlorë
Është anëtare e Shoqatës së Intelektualëve “Jakova”
Është kryetare e Qendrës Kombëtare të Poetëve, Shkrimtarëve dhe Artistëve “Gjakova”
Anëtare e kryesisë së Bashkimit të Shoqatave të Shkrimtarëve Shqiptarë
Është Veterane e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës!
_____________
Epopeja e Prekazit
Kushtuar heronjve Adem,
Shaban e Hamëz Jashari
Ky komb e ky popull vuan nga Serbia
Po i plagosë e po na i vret djemtë e ri
Vendin vend nuk po ia lë shqiptarit
Me urti kuvendonte bacë Shabani
Gju më gju në odë si babai me të bijtë
Kurrë këtë tokë s’do t’ia lëmë shkaut
Pleq e të rinj do të luftojmë për atdhe
Besa besë në përqafim u besatuan
Rrokën armët e dhanë kushtrimin
Lajm i madh u përhapë në krejt vendin
Komandant Adem Jashari priu i pari
Sa shumë u frikësua shtriga Serbi
Krejt në çelik u veshën shkijet
E me tanke u drejtuan në Prekaz
Menduan se e kanë të lehtë
Por hasën në trima si shqiponja
I madh e i vogël i gostitën me plumba
Deri sa e shkrinë një batalion ushtarësh
Bacë Shabani, Adem e Hamëz Jashari
I dhanë shqelmin shtetit të Serbisë
Shumë heronj dha kjo familje
Ballë për ballë në luftë me një ushtri
Sa shumë dhembje aq krenari shtoi
Krejt Kosova në këmbë u ngrit
I bashkuan fjalët për qëndresë
Nuk lëmë kurrë pa u hakmarrë
E pa e mbrojtur këtë vend të shenjtë
Se për këto ditë linden trimat
Të ngrehin pushkët për liri
Kurrë s’do të na sundoj shkinia
Atdheu ynë do të buzëqeshë në liri
Prekazi u bë qendër e heroizmit
Vend frymëzimi për çdo njeri
Anembanë botës vijnë përkulen
Në Prekazin e heronjve e heroinave
Që ia sollën Kosovës lirinë
Puhi kujtimesh
Më miklon puhia e kujtimeve
Kur fluturat sodisnin pranverat
Me krahë lëmonin portretin tim
Unë në kërkim të petaleve të luleve
Mbështetur në rrënjë trëndafilash
Nuk i ndjeja gjembat që gjembonin
Pasi dehur isha nga kënga e bilbilit
Përgjatë shëtitjes në peizazhin e blertë
Praruar nga rrezet e arta të diellit
Dashuria
Dashuria ka katër stinë të lindjes
Në secilën stinë dashuria lindë ndryshe
Në pranverë me lule plotë aromë
Në verë me vapën përvëluese
Në vjeshtë lindja sjellë frytet e shpirtit
E në dimër vjen si jorgan i bardhë
Dashuria kur lindë nuk njeh moshë
Përherë rilindë stinëve e nuk plaket
Nuk vesh rroba as nuk mbathë këpucë
Shëtitë botën e kthehet për një çast
Fluturon qiejve me krahët e shpirtit
Dashuria puthë foshnjat e sapo lindura
Fëmijët bonjakë e të pashpresë
Dashuria puthë ballin e vdekur të jetës
Puthë vijën e horizontit zogjtë në fluturim
Dashuria puthë sytë e etjes e të mallit
Përkëdhelë plagët e nënave të pikëlluara
Dashuria nuk ka ngjyrë aromë as sy
Por i sheh i ndjenë i prekë poret e jetës
Dashuria nuk blihet e as shitet në pazar
Dashurinë e gjeni kurdo që ju dashuroni
Vetëm në urrejtje nuk banon dashuria
Dashuria lindë edhe kur lindja perëndon
Mendime të krisura
Në tavolinën e kujtimeve
Përplasen mendime të krisura
Hëna më zgjon nga ëndrra
Ngrit gotën në dolli me yjet
Etja ma zë frymën e më ngulfatë
Shi me rrebesh i përplasë kohët
Nga brendia e shpirtit nxjerrë hukamë
As loti nga syri nuk pikon si më parë
Në këtë natë të gjatë trishtimi
Jeta merr pamjen e vjeshtës
Thinjat e heshtjes plakin çastet
Mbështetur në dritaren e vjetër
Numëroj kockat e shekujve
Duke arnuar shpresat e vonuara
Oazat e shpirtit
Mos fol për ëndrrat e krisura
As puhinë e moteve të thinjura
Fjalës mos ia shtrydhë palcën
Lëri le të ndizen dritat e mallit
Tuneleve të errëta të jetës
Mos e shkel stinën e blertë
Oazave të harruara të shpirtit
Plagët shekullore mos mi prek
Kullojnë vuajtje pritje pa fund
Edhe ngjyrat e qiellit u grisën
Nga oqean i vërshuar lotësh
Dyert e hapura presin mëngjesin
Se nata patjetër duhet të shkojë
Ta përqafojë pjesën tjetër të globit
Dritën e syve le të ma kthen agu
Edhe pse kam drojë derisa të gdhin
Por dua ta ndjej ditën e bardhë
Të cilën e njohin vetëm engjëjt
Pesëqind e pesëdhjetë vite
Nga lartësia lavdia e pavdekësisë
Gjergj Kastrioti hero i kombit
Organizator i Kuvendit të Arbrit
Prijës i Lidhjes Shqiptare të Lezhës
Në fuqinë e shpirtit njerëzor triumf
Shkathtësitë dhunti hyjnore
Legjendë mbete emblemë në histori
Në mbamendjen tonë i gjallë prore
Në muze ende shpata jote shkëlqen
Përmendorja jote na përshëndet
Ti që zbardhe vlerat e lirisë së kombit
Ngrite lartë emancipimin evropian
Jeh i shqipes në qiellin e dritës
Na shoqëron nga do që shkojmë
Ti që identifikohesh me Shqipërinë
Kur ndalohet fjala
Mornica hidhen në lëkurën e rryer
Vetëm bebëzat e syve në heshtje flasin
Në pikturën e shpirtit pikturoj dashurinë
Ngjyrat akuarel rrjedhin qerpikut tim
Bloza e ka kapluar pritjen e madhe
Rrugët e zemrës shndërruar në labirint
Këmbët zënë në rrjet merimange
Aty ku fjala ndalohet vdesin ëndrrat
E shtrigat me fshesa ndjekin shkronjat
Pasi kohët u përzien me maskarenj
Zvogëlohen shpresat e ritmit të vonuar
Sa të shkrin bora e bulëzon gjelbërimi
Plaket rrjedha e rrudhave të jetës
Shën Tereza
Dritë e diellit shkëlqeu në sytë e fëmijëve
Kur iu hodhën në përqafim Shën Terezës
Dashuria fluturoi me krahët e shqiponjës
Humanizmi u shpërnda kudo nëpër botë
Nëna e madhe i lumturoi skamnorët e uritur
Me përqafimin e shpirtit duke i përkëdhelë
Plagët e plasaritura ua mjekoj me vepra humane
Që të jetojnë të gjithë të lumtur e të barabartë
Lum shqiptarët që rritën një bijë kaq bujare
Një shenjtëreshë që i përkulet mbarë globi
Ti je shembulli më i mirë si shprehet dashuria
Bijë nënë motër e çmuara Shën Terezë
Ti yll drite e pashuar që jeton në përjetësi
E lumja e Shenjta Nëna Terezë!
Poezi nga Mirko GASHI
Populus Illyricus
Populli
e di
kur duhet bërë kryq
me tre
e kur
me pesë gishtërinj
e kur
të thuhet dova
Ai
më së miri
të thotë
s'ka përëndi të tjerë
përveç meje
Populli të thotë
se s'ka kryeplak
më të urtë se fshati
Ai e ka meteorologjinë
e vet
në gjunjtë e pleqëve e të plakave
kur ky yll apo ai
gjendet këtu apo aty
Populli di
pse
s'duhet përqeshur lumin
për rrugën e tij gjarpërore
rrjedhën mund ta gabojë ndonjë pikë
po lumi kurrë
2.-
pasi vetëm ai e di
rrugën e vet
vallen e popullit
askush
s'do ta mësojë
as t'i marrë erë
për një jetë kalimtare
Kurrë mos humb besë
ndaj Zotit tënd të ri
beso
e po të besoj
në këtë aksiomë
Populli e di
se vetëm fëmijët dhe kafshët
të duan pa hile
Çdo fjalë që të thuhet
për Popullin
është e stërvockël
Ai e ka çelësin
për çdo rebus
vetëm për të s'ka enigma
Eu
Ai
di
se cili mashkull i shtëpisë
është për pazar
e cili jo
Ai e di
mu si Luli i vocërr
3.-
ku është hija
e ku gjendet dielli
kush është Mark
kush Januz
e kush Janus
Populli e ka syrin
të thellë
sa një oqean
populli të thotë
se kënga
është vaji i burrit
se kështu e ka jeta
Ai ka
çka s'ka
asnjë kryevepër s'e ka krijuar Dante Aligieri
apo ndonjë tjetër
po Ai
i mjeri
Për çdogjë që ke ndier
mos beso as ti
po populli
e di
Ai
para se ta çapojë
të njëmbëdhjetin hap
dhjetë i ka kaluar
Populli
s'ka epiqendër
të gjitha trojet
e skajet
e tij
ashtu mund të quhen
4.-
Populli të mëson
me proverba
ai të thotë:
"I di Meta punët e veta"
Liria
(Lumit,sugarir tim)
Eu çfarë djali kam,
eu çfarë Lumi kam.
sa kafshata,
sa një pëllëmbë
s'e ka mjekrën
s'ka as dhëmbë,
mallkon yje,
shkatërron yje
Edhe në muajin e vet të tetë
s'don të lidhet në djepin e vet.
Ura e Maskatarit
Ilan, ilan –
na quanin asokohe
në Gjilan
e ne
vërtetë
ishim astritë
nëpër pyje
le e rritë
S’ndodhte kjo në teatër
ata
pa maska të arit
kudo nëpër Karadak
derdhën gjak
në çdo vatër
Shkrepnin vetëtimat
S’ndodhte kjo në teatër
trishtoheshin jetimat
rrufetë shkretëtonin
mal e fushë
ujin turbullonin
një vetëtimë
një rrufe
një lis për toke
një rrudhë
e nënës loke
trishtim – qumësht
për çdo jetim
Me dekada e tëhu
në këtë urë
kokat
na ngulnin në hu
Kjo urë
s’u ndërtua me gurë
po me lisa të prerë
Pas çdo lisi të prerë
zgjohej nga një erë
më pare stuhi
e pastaj puhi
që ndjell pranverë
Ilan, ilan –
na quanin askokohe
në Gjilan
e ne vërtetë
ishim astritë
nëpër male
le e rritë
Në bebëzat
e të parëve të mi
u zgjua e bardha agmi
pushka krisi
u mboll lisi
u zhduke ferri
lëshoi kushtrimin
Idriz Seferi.
Kënga
Unë kam këngë
ti shtëpi
dhe që të dy jemi poetë
unë s'kam shtëpi
as ti këngë
që te dy jemi te shkretë
mua fjalët më mungojnë
ty me duar të tregojnë
veshët myku m'i vërshoi
në erë një thirrje e preka
andaj
cdo gjë mire u bë -
ti ke shtëpi
unë këngë
dhe kështu
që të dy jemi poetë
Un’ e TI
Përhënie
Në dreq të mallkuar
me drapërin e hënës së re në rërë
mjellmën e argjendtë e kanë prerë
Mes brigjeve uji
shtatë diej fundosi
dy hëna nusërore varrosi
Mjellma e zezë
dhe ajo e bardhë
mua më kerkojnë
pas hënës së re
të zi ose të bardhë
Dhe mbaj në mend
kur hëna bashkohet
dhe hëna në det fundoset
ai do të rritet tatëpjetë baticës
Vdekja dhe jeta
shetisin dorë për dore
si binjakët që shkojnë në shkollë ujore
për të mësuar
pse vlon qumështi në gjirin e nënës
qysh zgjohet deti në prehërin e hënës
në baticë
kërkojnë fytyrat tona të humbura
e ti lule
zhvisheshe ngadalë
ata duruan të të shohin
durimi
është kufiri i menqurisë dhe çmendisë
I përngjan hënës
e nënës
ai është limani
i fundit i mirësisë
O Zot
droj
se do t’i prejnë
rrezet e Hënës
si do ta luajë atëherë
elegjinë për dëmin
në lyrën time pa tela
Hëna drapër
korrte valët e detit
Njeriun e pret korrja
ai gjuan draprin e hënës
Në krahërorin e jevgut
e krisur
hëna dënes
Njëherë marama të bëhet e mbrama
mbaron loja
do të jetë Hëna
do të ketë rreze
të mbyllet syri
të pushon goja.
Hëna lëshoi rrjetën
qyteti vazhdoi jetën
Në prehërin e hënës
sa e lumtur
më ishte jeta
edhe në shpirtin tim
tashti zbriti bleta.
E unë e hëna vajtojmë
luajmë etida
ç’u bë nisia
Ku është Atlantida
Troku i kalëfuqive
buçet
Korbat nëna
e çalë hëna
do të vyshken
burbuqet
Ji i gëzuar
mos rri me lot
sonte niset hëna e plotë
Nëpër guaca po fle gaca
sonte niset hëna e plotë.
Nisja
Vetëtimët vetëtuan
rrufetë këngën e fundit kënduan
E ti qetas rridhje dhe rriteshe
rriteshe dhe rridhje nëpër kohëra
dielli kujdesej për zërin dhe belin tënd
Ti për bukuri kaptoje
kodra dhe male
për të përqafuar detin jetoje.
Buzë lumit
Sa të shkurtëra janë largësitë
nganjëherë
deri në breg të lumit
Kur kitara therret
lumi vlon
peshqve zëri u shterret
Ti për bukuri
zgjon puhinë
fjetur në flokët e së dashurës
dhe ia lëshon frerët
Lumi që humbet
Linde prej puthjes së zjarrtë
të qiellit dhe tokës,
në kohen kur Euridika
krijoi shumë këngë dhe i këndoi,
derisa Orfeu ishte në gjumin e gurtë,
të fortë dhe të pastër si drita,
të errët dhe të dendur si nata.
Zvogëlimi i qiellit
Qielli mbi ty u zvogëlua
dhe bregu i tretë u sajua
që të pajtojë dy të përçarë
u skuq prej turpit pse i besove
këngës së Euridikës
kuptove se me të ajo Ofreun e vet
e zgjon nga gjumi
Xhelozia e ujit
Kur lumin e puth përroi
vdes aty ku bashkohet
vdekja në ishull shndërrohet
përrojet në lumë pajtohen
pas puthjes së lumit dhe përroit
nga syri fluturon feniksi
dhe fluturon e fluturon
nëpër kohë
për një vdekje dhe një lindje lajmëron
Kah po e shoh këtë lule
O zot, im zot
kah po e shoh këtë lule
në të cilën vdekja dhe jeta
shëtisin dorë për dore
duke i kënduar oda ujit
më është e qartë
se duhet jetuar
dhe duhet parë këtë mrekulli.
____________________________
Poezi nga Pano TAÇI
HIJA
Në derën e një plake të thinjur trokita,
ku shpirtin dikur pata nginjur
e buzët përnrita.
E pashë, më pa,
E njoha, ajo nuk më njohu.
Stapi ku mbështes pleqërinë më ra.
M'u bë se më tha:
- Afrohu...
Kur sy përdhe më pa,
- S'më njeh, i thashë, pa kujtohu?
A s'jam unë që shkëlqeja
si një yll në sytë e tu?
Të rrahurat e zemrës bëra t'ia ndieja,
asgjë, akull, m'u drodh shpresa
kur më tha: Kush je, ç'të solli këtu?
I thashë: - Ndjenja...
Përdore më mori harresa
të të bie në gju
e shpirtin për ç'ti mardh t'ua ngroh.
- Largohu, m'u përgjigj, s'të njoh.
Për ç'ka mendja me gënjehu,
zemra m'u bë sopa-copa.
Kuptova, nuk jam Odiseu
e ajo nuk është Penelopa,
që më tha: ç'pret kthehu...
jeto harrimin
me trishtimin
e bukurisë së vrarë në sy.
Siç erdha nëpër tym,
ika nëpër humbëtim
nuk ish rinia,
aty qe pleqëria.
JETË MORRI
Kur tokës, iu zvarrita si morri mbi kurriz,
poshtë këmishës me arma më gjeti mua;
tek kruhej, kur pickoja e bëja ta gudulis,
më zu e me gas më vuri mbi thua.
Bëri të më shtypte, e s'më shtypi dot.
lëkurën koha ma kish bërë prej guri.
morr i uritur, kyçur në qeli të ndotë
bënë çmos të ma shtronte lëkurën druri.
E tani, morr i plakur, them të bëj gjumë.
e ç'lëkurë me plagë që kisha tej i hodha.
poshtë këmishës së tokës, u lodha shumë,
më shumë se ç'duhej, nëpër zhele u lodha.
Do shtrihem t'i kyç sytë e mi të vrarë,
nga pagjumësia. Do fle pa andralla.
kujdes, mos më zgjoni nga gjumi me të qarë
se loti do m'i djeg të lodhurat kokalla.
Kujdes, ngrihem e ju tremb vurkollak
si skelet golle pa asgjë përbrenda.
të tjerë shushunja tokës i pin gjak,
unë q'e giciloja të qeshte, iu rënda.
Si morr pa ngjyrë që zvarë, zvarë shkon
nën këmishën e palarë të tokës, ku më vunë
te sqetulla e saj ku djersa i kutërbon,
më bëri të jetoj me përdhunë
nga që e bëja të kruhet.
Do shkoj të shtrihem të bëj gjumë
O soi im i morrit, u lodha shumë,
më shumë se ç'duhet.
Duke gicilisur tokën plakë:
kam cimbisur helm e jo gjak.
Tiranë 31. 12. 2004
TAKIM PAS DIVORCIT
Tek çapiteshim ngadalë,
bri për bri, stapërish...
hidh një fjalë e digj një fjalë
për një mall që larg na grish.
Bëm t'i ngjallnim ç'qenë varrosur
thellë në shpirt, nja dy tri shpuza.
fjalët që na qenë hirosur
embëlsisht na i thesh buza.
E tek hidhnim këmbën zvarrë,
për te fundi që s'kish fund,
ajo burr tjetër kish marë,
mua grua s'm'u gjend kund.
Diku udha u nda dysh
tek e bëmë stapërish,
stapërisht e shkarë shkarë.
as u ndreq gjë, as u prish,
e ne të dy prap sërish
mbetëm ndarë.
MOS MA LEXO
Mike, mos ma lexo dhembjen
në buzëqeshjen time.
nuk dua t'ua bëj mbrëmjen
t'iu mëkoj trishtime.
Mos m'i lexo sytë e thellë
tek rrijnë në humbëtim.
një dëshirë mallim ua ndjell
ç'më do ky shpirti im.
Mos më thuaj, se u bësh së gjalli
për ty pa pritur, unë.
pa pritur ma erdhi malli
që më ka djegur shumë.
EJA MIKE
Sa herë vjen çapkëni prill,
çapkëne më bëhet shpresa,
brezin nga mesi ia zgjidh
malit, t'ia bëj rëkeza
Bredhi si qiri argjendi,
na rri nën tyl të mjergullës.
prill çapkëni, lisin çmendi
kur gjirin ia puth pjergullës.
Eja mike, na fton prilli
te ai vend q'u bë harim.
atje ku këputet ylli
porsi lot i syrit tim.
DJERSË MERGIMTARI
Vëllezër, argatë në dhe të huaj,
pas punës këngës ia thoni pastaj.
qan e qesh e ju klith brenga e juaj
për këngën e djersës, qesh e qaj.
Vëllezër, argatë te vendi huaj,
me mall në zemër, me derte në shpirt...
mbrehur te qere pronarit si buaj
ju ranë koçitë, në punë çdo ditë.
Kur vini për mall nga dheu i huaj,
s'di si t'iu flas kur ndruat emër?
ju shoh që ju ranë patkojtë si kuaj,
me dregëza në shpirt, me plagë në zemër.
SYTË E SAJ
Kur hedh sytë në qiell,
qielli vetëtin.
Kur hedh sytë mbi tokë,
toka psherëtin.
Kur hedh sytë mbi mua,
zemra shkrepëtin.
BËJ TA GJEJ
Kërkoj veten që s'e kam.
A ma pa njeri?
Dua të di cili jam
me kaq plagë në gji.
Kërkoj veten, bëj ta gjej
Thomëni, kush ma pa?
Dhe n'e gjej, me dhëmbë e brrej.
Brengat mua m'i la.
Kërkoj veten ku më humbi,
në ç'udhë pa krye?
Pa veten do më marrë lumi
Pa veten jam hije.
DIMËR JASHTË E DIMËR BRENDA
Me bastun akulli ikën
dimri nëpër udhë.
ku shkel, tokës i kall frikën
e drurët i rrudhë.
Qielli borën po e sit
mbi male e fusha.
del gjahtari t'i bëj pritë
shapkës te gajusha.
Lodra e rrufesë gjëmon
e zjarr i kall qiellit.
reja me retë valëzon
për inat të diellit.
Qershia me sy për dhe,
nudo, mardh e tëra.
bredhi flokëhalat i ngre
me nfricë për gjelpëra.
Si një dimër këtë mbrëmje
kallkan nëpër derte,
pllaq e plluq iki mbi dhembje
e s'di se ku vete.
PIKËLLIMI
Nuk di ç’mall zemrën ia sëmboi
Tek thur romja flokun gërshetë.
Aty buzë një përroi
Ku çapitet këmba e lehtë.
Shkoi e u mbështet te ftoi
Ku qau me lot të zbehtë.
SHORTI I HARRIMIT
Poetit Isuf Luzaj
Fatlajthitur, Sizif ngaherë,
me tokën nënë qepur mbi kurriz.
Ah, katër copash ndarë edhe prerë,
katër copash lidhur në një kërthizë.
Kjo gropë e lashtë, e sertë me acid,
kush djall e nëmi që gjallesën vret?
Në dhe të huaj fërgëllojnë dritë.
Këtu gjithkush çmon veten mbret.
Oh, si na vret shorti i harrimit,
s'e lamë ne shpatën të ndryshkej në myll.
Eja tani në apelin e kujtimit,
ç'demon portën me shul na e mbyll?
__________________________________
Poezi nga Ndoc Gjetja
AUTOPORTRET
Vendbanimi:
Ne lezhe me trup dhe mendjen emigrante ne yje.
Profesioni:
Thures enderrash dhe mbrojtes besnik i tyre.
Gjendja civile:
Mbetje teknologjike e administrates shteterore
se nuk diti t'u jape perkuljet e duhura eproreve.
Gjatesia:
E majftueshme per te arritur nje dite mollen e ndaluar.
Pesha:
Sa vetja, sa ndjenja, sa fjala e thene dhe e shkruar.
Shenja te vecanta:
Nje pentagram rrudhash me nota trishtimimi ne balle
dhe nje mjeker e thinjur nga moslejimi kaq vite i saj.
Syte:
Kafe me nuanca te turbullta pasionesh te djegura.
Ngjyra:
E erret per fshehjene skuqjes nga faje te lehta.
Titujt:
I dekoruar Njeri qysh ne diten e lindjes nga Nena.
Bindjet:
Njeriun ne jete e ben te lumtur vetem njeriu.
Antipatite:
Burrat me grada, grate me shume tule dhe miu.
Simpatite:
Jezusi nga Nazareti, Don Kishoti i Mances dhe Buda.
Frikerat:
Shendoshja e trurit, uji, zjarri dhe turma.
Besimi:
Ne kryqin e tij qe e mban perdite ne shpine.
Pasuria:
Drita e mendjes me te cilen fitoj varferine.
EPITAF PER VETEN
Ketu prehet ai qe quhej Ndoc Gjetja
i cili pati ardhur gabimisht ne bote
nga vetja e tepruar nxirrte vjersha
dhe gjithe njerezit i quante shoke
Kur pa qe enderra kalkulohej me kompjuter
kur pa se idealet rrezoheshin ne kolltuce
kur jepte buzeqeshje dhe merrte skermitje
zuri syte me dore dhe vendosi te ikte.
Dhe shkoji e hyri ne manastirin e Unit
te shpetonte shpirtin nga gjuheligat e lehjes
Pastaj e percollen ne banesen e fundit
me shpenzimet falas nga Bashkia e Lezhes.
Ne çastin e mbrame nje hene e pergjakur
e puthi ne balle dhe thirri "Nene"
Mos kerkoni te dini per te me teper
se iku sikur te mos kishte qene.
LUTJE
O Zot qe fatet tona ne dore i mbane
Na ruaj nga shendeti trashaman
na ruaj nga orekset e Sanco Pances
na ruaj nga hija e rende e fames
na ruaj nga faqeputhjet helmuese te Judes.
na ruaj nga orteku rrenimtare i turmes
na ruaj nga preardhja prej shimpanzese
na ruaj nga thyerja e timonit te krese.
na ruaj nga putra pushtetore e Njeshit
na ruaj nga engjejt,na ruaj nga dreqerit.
na ruaj perdite nga ftohja e miqesive
na ruaj o Zot secilin prej te gjitheve
une ruhem vete o Zot nga i ligu
por ti me ruaj nga shoku dhe miku.
DESHA
Desha të hyj në zemrën tënde.
U kërrusa, u kërrusa
u bëra lëmsh sa një top
por, prapë, e dashur
zemra jote nuk më nxuri dot.
Ndoshta dhe mund të hyja,
por të them të vërtetën
i krrusur s’mund të rrija
brenda teje gjithë jetën.
Zgjeroje zemrën ti!
Më tepër! Më tepër!
Dhe në qoftë se më nxe
do të hyj patjetër.
DASHURISË
O perëndeshë e gjithëpushtetshme
e universit mashkull-femër!
Bëj c'të duash me veten time
jam instrumenti yt i verbër.
Në jetë më solle kaq shumë dhimbje
dhe shqetësime pa mbarim
po s'jam ankuar kundër teje
as me gojë e as me shkrim.
Të jam nënshtruar e të nënshtrohem
gjersa në botë të jem i gjallë
ndën pushtetin tënd të përbotshëm
më pëlqen të jem skllav
Ma ktheve gjuhën në përcartje
më bëre plak me shpirt fëmijë
herë më hodhe qefinin krahëve
herë më ngrite gjer në yje.
Më hidh në zjarr, në det, në ferr!
Më hidh në baltë, më hidh në hon!
Vec të lutem mos më lër...
në atë vend ku ti mungon!
ENDERR
Mjaft ndejtem shtrire ketu ne bar!
Mjaft u puthem e dhame perkedhelje!
Eja te hipim mbi ate re te bardhe
edhe te ikim nga kjo bote-lanete.
Do zbresim ne planetin me te afert
nuk prish pune pse je shtatzene
atje do lindim dy binjake
nje djale-yll e nje vajze-hene
Le te jete planeti pa nje frymor!
Te kete veç ujera, pyje, lendina
Me puthjet tona do krijojme
nje popull te madh sa Kina.
KUR FILLOVA NGA PAK TË VDISJA
Kur fillova nga pak të vdisja
mbaj mend, ka qenë e enjte
vetëm ty pranë të kisha
rrije në këmbë dhe heshtje.
Në sytë e tu binte borë,
në fytyrë të fryu Veriu,
unë te brinjët vura dorën
ndjeva zemrën që mërdhiu.
Mbaj mend si e hape derën
si e tërhoqe pas dhe ike,
në palcë të ëndrrës ndjeva therrje
që më vonë m’u bë kronike.
Që ta marr pakëz veten,
vazhdimisht më sjellin njerëzit
reçel të ëmbël buzëqeshjesh
dhe ca pako me ngushëllime.
Përherë i lë në tryezë pa hapur
kompostot me lëng entusiazmi,
e nuk i prek me dorë fare
pjatat plot me optimizëm.
Ah, e humba krejt oreksin
nga ky virus shpirtëror i dhembjes,
me zor flas e me zor qeshi
më kot rri në tryezë të jetës.
AH!
Ah, të kishim gëzime sa kemi partira,
të kisha dhoma sa kemi ministra,
të kisha shokë sa kemi shefa,
të kisha miq sa kemi gazeta,
të kisha mikesha sa kemi vetura,
ah, të gjithë meshkujt të ishin burra
të kishim njerëz sa kemi banorë
veç qiellin lart të kishim epror.
CURRICULUM
Është qytetar i Republikës së Dreqistanit
i cili pati arritur t’i mund me radhë
të gjitha ngasjet që i vijnë në jetë njeriut
nga tulet e grave dhe paratë e pista.
Ai qysh në rininë e tij të hershme
pati ëndërruar të bëhet një ditë apostull,
por mbeti një prift i thjeshtë province
se ferra ia mori një ditë uratën.
Sot i mbështjellur me muzgun e pleqërisë
mban në dorë penën që e puth si kryqin
sa herë çon meshë për ju dhe veten
në Kishën Apostolike të Poezisë.
YLLI IM NUK NDIZET MË
O vajzë që të njoha në jetë kaq vonë!
Ti gjithë qenien time e bëre lëmsh,
ti më ktheve shumë prapa në kohë
ti më zbrite një tridhjetëvjetsh.
Në vitin kur ti ke ardhur në jetë
në botën time sapo hynte femra,
e sheh ç’hon kohe kemi ndërmjet
vogëlushja ime e madhe sa ëndrra?
Më kot shpenzova pas një Dulqinje
gjithë jetën time si Don Kishoti,
dhe tash më shfaqesh krejt papritur
si një tallje nga vetë Zoti.
Sa herë ta ndiej frymëmarrjen afër,
humbas në qiellin magjik të syve
dhe befas përmendem e bie ashpër
te rëndomësitë e jetës sime.
Ti vjen dhe ikën dhe mbetesh ëndërr
se ylli im nuk ndizet më
me muzgun e moshës jam mbështjellë
dhe ndihem i lodhur e dua... të flë.
FUNDI I PRITJES
Të shtunë piva shtatë kokrra valium
që të zgjohem vetëm të hënë,
se desha të dielën pa ty ta humb
për ta kaluar sikur s’ka qenë.
Po, ja, e hëna e shumëpritur erdhi
e vonoi të ikë gati një shekull.
Si të shpëtoj tani i shkreti
nga kjo torturë që quhet Nesër?
Dhe gjithë e marta u shtri mbi mua
si oktapod me këmbë të ngrira
ah, pres të më vijë e mërkura
të më clirohet pakëz fryma.
E mërkura më erdhi e iku
më gjeti e më la pa ty,
e enjtja zvarritej porsi kërmilli
e premtja më solli vetëm shi.
Edhe e shtuna m’u var në shpirt
si një kornizë pa pikturë,
shpresës që ti do vish një ditë
tani po i vë përsipër një gur.
KATËR QIRINJ
Një dhembshuri e thellë e një mall i heshtur
për ëndrrat e mërdhira nën pelerinë vetmie
më shtynë sonte të ndez katër qirinj të vegjël
përpara altarit të shenjtë të zemrës sime.
Të parin e ndeza për takimin tonë të parë,
të dytin e ndeza për të papërsëritshmen puthje,
të tretin e ndeza për çastet e paharruara të prehjes
në parajsën tënde të gjirit dhe të supeve.
Të katëritn e ndeza gabimisht e dashur
sepse ndoshta gabimisht u deshëm
ose ndoshta gabimisht u ndamë
pa e ditur përse nuk do të vdesim bashkë.
INVERSIONE
Tani Penelopa nuk e pret Uliksin
as deri në të ngrysur të ditës
në një Ëeek End ajo luan bishtin
me të gjithë mëtonjësit dhe turistët.
Uliksi arriti në brigjet angleze
dhe s’do t’ia dijë nëse ka Itakë
Circja e bukur për vete s’e bëri
por një pronare e vyshkur, plakë.
Edhe i biri, Telemaku, bastardi
nuk e kërkoi deri në fund babanë,
një ditë prej ditësh iu ftoh krejt malli
kur takoi në rrugë Paranë.
Një fat më i mirë se ky s’i qeshi
as fisnikut dhe tersit Don Kishot,
të ëndërruarën e tij, Dulqinjën e gjeti
në lagjen Pigal, te një Seksshop.
Dhe Sanço Pançës gomari i ngordhi
gazetat dhanë lajmin që bleu një Benz
te një tavernë ka shtruar globin
kërkon ta futë të tërin në plënc.
POETI
Në çastin kur fjalën e zuri nën vete numri
Shpirtin filloi të mos e nxinte trupi,
Dhe plasi palca e jetës me një klithje të fortë
Dhe doli nga e çara poeti i parë në botë.
Ai gabimisht nuk lindi që të lëpijë me vargje
Çizmet e të mëdhenjve e copëzat e mecenatëve,
Dhe gabimisht nuk rron e gabimisht s’do të vdesë
Me prapanicën mbi karrigen e karrierës.
Ai erdhi që të kryejë porosinë e madhe të shpirtit
Me alkiminë e fjalës të shkrijë gurët e Sizifit,
Ai është heshtja e rëndë që do të mbytet me fjalë,
Ai është lufta e dritës me të kundërtën e saj.
Ai është boshti i Qenies që kërkon të mbushet,
Ai është faqja e virgjër që dëshiron të puthet,
Ai është çasti i ri që nuk përsëritet kurrë,
Ai është plak, fëmijë, grua, djalë dhe burrë.
Ai është shurdhëria e verbër që kërkon veshë dhe sy
Ai është malli yt për mua dhe malli im për ty,
Ai është vera në dimër dhe pranvera në vjeshtë,
Ai është ai që s’e dimë kush është.
PLEQËRISHTE
Më në fund u plakëm grua,
siç e sheh dhe vetë
me thinja të bardha e rrudha
na mbushi kohë e sertë.
Dhe shëtitjet i rralluam
nëpër dhomë vijmë përqark,
dhe në vend të tyre shtuam
kollën dhe kafenë me pak.
Sa më ka marrë malli, grua
të zemërohem qoftë dhe kot,
si dikur atje tek udha
kur të shihja me një shok.
Ne kemi vite që pasqyrën
e përdorim shumë rrallë
se kemi sytë e njëri-tjetrit
fytyrat tona për t’i parë.
